حسرت پرواز
به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد...حسرت پرواز
به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد...دستهای عرق کرده
صورت جدّی و نگاه با دیوار بتونی، از تو.
غریزه یک سگ وحشی که از پشت قفسِ یک لبخند زوزهٔ حمله می کشه، از من.
تکرار عقاید سطح من و تو کنار میز محاکمه، از تو.
بیزاری از تو و حسرت خون تو روی مشتم از من.
آرامش رو پیچیدم لا سیگار و گذاشتم بین دندان هام.
!Hate
وقتی حقیقت دستش حتی از دست مدیر مدرسه درشت تر می شود و صدای زنگ تنفر دستانش پس گوشم می نشیند؛
وقتی اَخم بین ابروهایم حتی زیر دوش آب یخ هم تمیز نمی شود؛
اتفاقی نمی افتد، خِلط تلخ سیگار را روی زبانم مزه مزه می کنم و دوباره قورت می دهم.
ساعت صفر
دیروز امروز، حرف از حادثهٔ فردا بود.
صحبت احساس فروریختن نور درون سیاهی درون.
امروز حس نا امیدی از سیاهی کماکان دوام دار روح، آرامش من را زیر دندان بد بینی له می کرد.
فردا، صدای قدم انسان بودن را شنیدم و لبخند زدم.
هندسه ساده و یکسان نفس ها
دُنگ . . .
دُنگ . . .
دُنگ . . .
تمرکز روی نور شمع
دُنگ . . .
دستان داغ و روح فراری
دُنگ . . .
اهمیت وابستگی به هیچ
دُنگ . . .
خلسه کاج پشت پنجره بعد بیست و چند سال
دُنگ . . .
آرامش سیاهی
دُنگ . . .
همبستگی جدایی و آینده
دُنگ . . .
. . .
دُنگ . . .
. . .
بزرگترین احساس من . . .
تنفُر
یا می کشمت یا در تو حل می شوم.
آرزوی روز ابری
صدایی ندارم تا بگوییم من سکوت کرده ام.
در بن بست روح خود پلاک خانه ام را فراموش کردم. آری، من گم شده ام.
می دانم در راهم.
زندگی این نخواهد بود.
بس است!
روح من روزه دارد . . .
می دانم وقت افطار کی فرا می رسد.
چای سرد تلخ و موفقیت می خواهم.