ساعت صفر

دیروز امروز،  حرف از حادثهٔ  فردا بود.

صحبت احساس فروریختن نور درون سیاهی درون.

امروز حس نا امیدی از سیاهی کماکان دوام دار روح، آرامش من را زیر دندان بد بینی له می کرد.

فردا، صدای قدم انسان بودن را شنیدم و لبخند زدم.