طوفان دیروز و مرداب امروز

میان حال و گذشته، به دنبال لحظه ای که آرام بودن تجربه آینده ام شود.

من! من! من!

زمستان است.

خوشم! . . . به انتظار آمدن بهارش.

جُرم: صدای سرد

احساس پوچی کیلویی دوازده ساعت و چند دقیقه.

فراموشی به تعداد آمدن ها . . .

تنهایی قدر شارژ موبایل . . .

فاصله به اندازه بی حوصلگی از فکر کردن به تو . . .

مار سمی با برچسب بی خطر، طلب ارث نداشته پدر تا شخصیت مارک دار سه تا صد تومن. 

 عشق سه لایه و یه زره اعصاب که اونم به گ* رفت.

Erster Akt: Zufall

موزیک متن . . .

لحظه ای تأمل. . .

بر می خیزم . . . می ایستم . . . سر به زیر می اندازم . . . به احترام این همه هنر، زانو می زنم و کلاه از سر بر می دارم . . .

لحظه ای درنگ می کنم . . .

کُفر است نام این، اقبال نهادن.

اسرار ازل را نه تو دانی و نه من
وین حرف معما نه تو خوانی و نه من
هست از پس پرده گفتگوی من و تو
چون پرده بر افتد ، نه تو مانی و نه من