در تاریکی شب، خیره به چراغ هایی در دور دست می مانم.

یک . . دو . . یک . . دو . . یک . . دو . .

انگاری سر جایم ایستاده ام و حرکتی نمی کنم.

مثل توحم بودن من . . . آرزوی دیدن فردا برای مگس یک روزه.

من در میان این دریای حذیان، چرا خندیدن از یادم رفت؟ 

چرا  پشت جفنگ، به انتظار طلوع واقعیتی فراگیر ایستاده ایم؟