توحمی به نام انسانیت

غروری که کسی خدشه دار نکرد و دلی که چرکین شد.

غروری که مرا حفظ نکرد. 

خشمی که لای دندانهایم زندانی شد.

مشتی که روی در نشست و به استخوان کسی نرسید.

شرفِ بو گرفته و وجود مریض اشرف مخلوقاتِ خدایی که هیچ برای گفتن نداشت.