پروین!

صدای هم زدن آجیل با دست حریص به دنبال شکار شاید آخرین فندق.

عطر سنبل و نگاهی آشنا در آینه.

ماهی قرمز من چند سالیست، در شادی من، آشکارا برای از دست رفته ای می گرید.

 من نمی دانم . . . و تنها برای او نان خُرد شده، درون تُنگ کوچک بلورین می ریزم.

به یاد موی سپید جوانی که از آیندهء خود برای من ها گَچ ساخت و به تخته سیاه کشید تا من بخوانم

خیر خواهی که با تو می گوید             قدرعمر عـزیز را دریاب

تو که بـیگانـه نـیـستـی بـا او              آشنایی همیشه خوب کتاب