توهم... یا واقعیت فراموش شده؟

یک.. دو .. سه ..آینه ی روبروی من به من دروغ نمی گه. نه اینکه دروغ نخواهد بگه.. نمی تونه.

خیره می مونم به عکس خودم. یعنی این منم؟

دوازده .. سیزده ...چهارده .. خیره می مونم. صورتم شروع می کنه تو چشمام به عوض شدن.

چشمام سیاه و سیاه تر می شه..  شصت و هشت .. شصت و نه...موهام جاری می شن روی صورتم.. پشت سرو رو دیگه نمی بینم.. دارم دیوونه می کنم خودم رو..

چشمام رو می بندم .. دوباره باز می کنم..

چرا چشمام قرمز شدن اینقدر.. این خط سیاه چیه زیر چشمام..

چرا موهام تو صورتم رو گونه هامو گرفتن؟

نود و پنج ... نود و شش.. نبضم رو حس می کنم.. چرا قلبم اینقدر بی حوصله.. انگاری که سر لجبازی می طپه..

تو سینه ام درد می پیچه.. سرفم می گیره..

صد و هفده.. صد و هجده... صد و نوزده.. صد و بیست...

چی به روز خودم آوردم؟

فقط چون می خوام متفاوت باشم از بقیه.. چرا فکر می کنم من می تونم بیشتر از یک آدم از پوست و گوشت و احساس باشم؟

چرا مثل بقیه آدمها حرفامو نمی زنم؟... که نکنه دل کسی دلش بشکنه؟

نه به این دلیل فقط نیست.. من می خوام کاری بکنم که آدمها نمی کنند.

صد و سی.. صد و سی و یک...

کجای این روح هنوز سالم مونده که می خوام ریسکش کنم؟