حبیبى یا نور العین

چشمام قاطی کردند. چیزهایی رو می بینم که وجود ندارند.

احساس قشنگی نیست این حسی که وجودم رو پُر کرده.

حرفهایی که می زنم کسی رو یاد چیزی نمی اندازه. انگار نه انگار که اصلا صدایی از این گلو بلند می شه.

از این آهنگ که چهار ساعته داره تکرار می شه دیگه حالم بهم می خوره. ولی خوبیش اینه که نمی فهمم چی می گه.

خوابهای مشوش می بینم. بی معنی و ساکت. از همه بهتر اینکه اصلا یادم نمی آد چی بودن فقط یادم می مونه که چه حسی داشتم موقعی که اون خواب رو می دیدم.

یه جاده می خواهم بی مقصد ... که فقط این هوس رفتن رو ساکت کنه. رفتن و رفتن و بازهم رفتن.

تموم نشه... به هیچ جایی نرسه...

من حالم مثل همیشه خوبه.